gæsalappir

sick fólk.

okei, þú veist þegar maður skrifar eitthvað á google kemur alltaf svona suggestion.
af hverju þegar ég leita að "how to get an ni number" þá gerist:
þegar ég er komin "how to get...." kemur hugmyndin "... pregnant". og þegar ég er komin á "...an..." kemur "....erection". Er þetta í alvöru það sem fólk leitar mest að á google.

sick fólk.

allaveganna. ég hef komist að því að tvo "seasonal jobs" á einu (hálfu) ári er kannski fullmikið af því góða. jafnvel fyrir svona icelandic maniac eins og (grace kallar mig) ég er. í staðinn fyrir að vera í löngu máli að lýsa því hversu ógeðslega busy og awesome ég er í vinnunni ætla ég bara að segja ykkur hvað ég er mikill MASTER í að koma mér í vandræðalegar aðstæður. tvennt poppar strax upp í hausinn á mér.

já, gott fólk (ekki þetta sick fólk vonandi) ég ætla að leyfa ykkur að hlægja upphátt við tölvuna ykkar. að mér. verði ykkur að góðu.

saga nr. 1. MJÓLK.
Setjum upp sitjúasjon. Sunnudagsvakt. Gjörsamlega BRJÁLAÐ að gera í miðbæ london yfir jólin. gjörsamlega. brjálað. að gera. brjálað. seinni partinn á sunnudaginn er mjólkin okkar að klárast. fyrirtækið sem við kemur alltaf með mjólkina til okkar alla daga nema sunnudaga leyfir mér ekki að panta. mjólkin okkar er að klárast.
(ég vinn á kaffihúsi. samtalið...
ég eða kollegi: good afternoon, how can I help you?
kúnni: good afternoon. could I please get a latte.
ég eða kollegi: how would you feel about a latte sin letche or what we would translate it as, latte without milk?
...félli örugglega ekki í góðan jarðveg)
SVO. mjólkin er að klárast. engin pöntun á leiðinni.
sunnudagur. allt að lokast. klukkan er korter í fimm. summerfields (supermarkaðurinn í nágrenninu) lokast eftir korter. það tekur tíu mínútur að labba þangað. nýi yfirmaðurinn minn og ég ákveðum að einhver þurfi að hlaupa þangað. ég ákveð að fara. hún réttir mér fjörtíu pund. ég hleyp í summerfields.
ég stend fyrir framan mjólkurrekkann og er ekki viss hversu margar mjólkuumbúðir ég get keypt fyrir fjörtíu pund. ég ákveð að taka eina og kem upp að kassanum.
ég: hæ. má ég plís fá eins margar mjólkurumbúðir og ég get fyrir fjörtíu pund.
afgreiðsludama: (sendir mér augnaráð eins og ég sé gjörsamlega galin) ertu viss?
ég: já, alveg viss.
afgreiðsludama: ókei, þú mátt fá tuttuguogsex mjólkurumbúðir fyrir fjörtíu pund.
(mjólkurumbúðir eru 4 pints eða 2.27 lítrar).
ég tók einhverja svona litla kerrudruslu með mér. í hana komust fimmtán umbúðir. ég set restina bara í poka og ætla að labba af stað. nei. pokarnir eru ALLTOF þungir fyrir mig. ég fæ lánaða svona handkörfu eins og maður fær í búðinni. það er sjitt þungt líka.
EN ég verandi þrjósk í meira lagi stundum, ákveð að gefast ekki upp og skila kannski nokkrum. svo ég labba af stað. með allt.
nótabene. þá sko gat kerrudruslan ekki staðið nema að ég héldi við hana.
nótabene2. ég gat varla haldið á handkörfunni.
SVO ég reyni að ýta handkörfunni á undan mér ca. hálfan meter, áður en ég dreg kerruna upp að mér.
ég fatta að það er ekki mjög skilvirkt (verkfræðigenin sjáðu til). þannig ég held á handkörfunni og dreg kerrudrusluna á eftir mér. ég labba mjööög hægt. á endanum kemur samtal:
random gella: hæ. þarftu kannski hjálp
ég: nei nei, ég er sko alveg góð
random gella: ertu viss
ég: well, ég meina ef þú hefur ekkert betra að gera og langar geðveikt mikið til að hjálpa mér væri geðveikt ef þú gætir dregið kerrudrusluna bara upp á næsta horn
random gella: ókei.
ég og random gella að burðast með öll ósköpin, hún með kerrudrusluna og ég með handkörfuna í fanginu sem er í meira lagi þung.
skemmtileg staðreynd, hún hafði komið til íslands.
random gella: hvert þarftu eiginlega að komast með þetta allt
ég: veistu hvar carnaby street er?
random gella: já
ég: já, þetta er svona einu húsi frá carnaby street.
random gella: ók.
random gella: fæ ég kannski kaffi?
ég: uhh, jááá, eins og þú vilt
við komum loksins upp í vinnu þar sem er ennþá brjálað að gera
ég: grace (sem er á kaffivélinni). þessi gella þarf latte í take away cup núna. ok takk.

ok, pínku húmorískt, en ekki jafn fyndið og þegar ég læsti mig úti.

saga nr 2. ÞEGAR ÉG LÆSTI MIG ÚTI.
ók. setjum upp sitjúasjon. í húsinu mínu er útidyrahurð. svo labbaru upp hálfa hæð. þar er eldhús, klósett og þvottahús. svo labbaru upp aðra hálfa hæð. og þar er ein íbúð og eitt herbergi. svo labbaru upp aðra hálfa hæð. þar er gluggi. svo labbaru upp aðra hálfa hæð og þar er herbergið mitt og íbúð. svo labbaru upp aðra hálfa hæð og þar er bað. ók.
ég ætla að þvo þvottinn minn og fá mér eitthvað að borða. ég fer niður. herðu herðu. hvað fatta ég. ÉG LÆSTI LYKLANA MÍNA INNI Í HERBERGINU MÍNU. þar sem ég var bara að fara niður í tiltölulega ómerkilegum erindagjörðum. ég er ekki með símann minn. auðvitað ekki með lyklana mína. ég er ekki með neina peninga á mér. og ég er ekki í skóm. oh dear oh dear.
ég ákveð að reyna að brjótast inn um gluggann minn. það er ekki mjög árennilegt þar sem ég þyrfti að klifra upp einhverjar pípulagnir sem virtust ekki einu sinni geta haldið uppi rottu. í fyrsta skipti síðan ég flyt inn heyri ég umgang. matt, flat 1, er að koma heim. nótabene, klukkan er ca. hálf 11. hann heyrir umgang og kemur upp að glugganum og sér mig hinum megin við hann. við kynnum okkur og hann skipar mér að fara út um gluggann. ég segist vera læst úti og hann kíkir út og segir að hann gæti kannski komist inn (það er þak og eitthvað þannig sjitt fyrir utan). ég spyr hann hvað breska neyðarnúmerið sé, því ég vilji ekki horfa upp á hann drepa sig þarna. þegar hann er komin út á þakið og næstum inn um gluggann hrópa ég
"no no, this is not my window!!"
matt: "whaaat, are you kidding??"
ég: "noo, mine is the one above that one"
þegar þarna er komið við sögu er hann nánast kominn inn um vitlausan glugga og á eiginlega ekki aðra leið greiða en inn um random glugga. það reynist vera hjá mark sem býr fyrir neðan mig.
matt: "hey dude, mind if I come in here?"
ég vissi ekki hvorum var meira brugðið, mark að sjá random gæja grátbiðja um að fá að komast inn um gluggann hjá sér eða matt að sjá einhvern random dúd inni í herberginu. þegar hér er komið við sögu þá er gellan sem býr við hliðina á mér komin út úr herberginu sínu líka til að sjá hvaða skarkali væri í gangi. ég segi, eins og mér fannst við hæfi:
"hey guys, I'm your new nabour, nice to meet you all".
Ég spyr hvort þau kunni ekki að pikka upp lása (eins og allir eiga greinilega að kunna!) og þau horfa á hurðina mína sem virtist einhvern veginn ekkert lítið rammgerð þegar maður er svona læstur hinum megin við hana. Þau segja að til að ég gæti komist inn yrði ég væntanlega að brjóta upp hurðina. Ég þvertek fyrir það því það gæti orðið mjög dýrt, eftir að hafa þurft að borga depositið mitt og fyrstu leiguna mína aðeins fyrr í vikunni.
ég: I don't even have my phone...
Matt: if you want you can use mine...
ég: thank you very much, but I don't even know my own uk number, so I'm not sure who I could call...
stelpan fór aftur inn til sín en strákarnir vildu greinilega ekki skilja mig eftir í vonleysinu mínu.
þeir segja mér að hreinsunin sem er á fyrstu hæðinni sé sko landlordinn (ég þakkaði fyrir í huganum að ég brosi alltaf til hans þegar ég labba fram hjá) og hann sé með varalykla, en hann sé tæpast þarna þar sem klukkan er korter yfir 11 að kvöldi til.
oh dear oh dear.
matt (diljá, hann er svona indie rokkari, nú verðurðu að koma í heimsókn) þvertekur fyrir að ég hýrist frammi á gangi (hús í englandi eru köld) svo hann býður mér að sofa í rúminu sínu. ég verð nú pínku vandræðaleg og ætla að bjóðast til að sofa bara í sófanum en kemur ekki í ljós að hann á engan sófa.
Ég neita að láta hann sofa á gólfinu þannig fyrir rest sofum við nýbakaðir nágrannarnir þarna ekki lítið vandræðaleg, fullklædd - ekki halda að ég sé að skrifa einhverjar klámsögur hérna á netið, hlið við hlið í rúminu hans.
Takk Matt. Vandræðalegt er skárra heldur en ógeðslega kalt og óþægilegt.

ókei. tvær vandræðalegar, mjög svo sannar sögur, frá mér að reyna að lifa af í london.
held þetta sé nóg fyrir ykkur í bili.

bestu kveðjur,
Hrefna Helgadóttir.